یادداشت امروز: سید ابوالقاسم موسوی، مدیرمسئول معیارپرس– بر اساس آمار منتشر شده حدود ۴۲میلیون نفر از مردم کشور با سازمان تامین‌اجتماعی به نحوی مرتبط هستند و تحت پوشش خدمات این سازمان قرار دارند. نکته‌ای که این روزها در رسانه‌ها بازتاب می‌یابد آن هست که سازمان تامین‌اجتماعی تبدیل به نماد سه‌ضلعی نارضایتی شده است یعنی این که بیمه شده درقبال حق بیمه‌ای که همراه کارفرمامی پردازد از کیفیت خدمات سازمان رضایت لازم راندارد. از طرفی، کارفرمایان نیز از سخت‌گیری‌‌ها و بعضا بهانه‌تراشی‌های ماموران سازمان و جریمه‌هایی که اغلب آن‌ها را حق نمی‌دانند شکایت دارند و جالب و شاید اسف‌انگیز آن که خود سازمان هم از وضعیت موجود که در آن قرار دارد نگران است و احتمال فشل شدن آن در ارائه خدمات کافی و لازم وجود دارد.
این که چگونه چنین سازمان پر توانی به وضعیتی رسیده که همه اضلاع وجودی آن ناراضی هستند، دلایل متعدد دارد که قصد طرح آن‌ها در این مبحث جاری نیست. ولی یک نکته را همه می‌دانند که دخالت‌های فرا قانونی و شبه قانونی، و نیز عدم انجام تعهدات دولت‌ها، چنین بلایی را سر سازمان تامین‌اجتماعی و به تبع سر بیمه شده و کارفرمای زیرتیغ، آورده است! این مهم از آنجااهمیت می‌یابدکه دولت در بودجه ۱۴۰۱ هیچ اعتباری برای پرداخت بدهی خود به سازمان منظور نکرده است. و به قول دوستان رسانه‌ای؛ سازمان ناگزیرخواهد شد بیش از گذشته دست در جیب کار فرما و بیمه شده بکند: جریمه، و کاهش کیفیت خدمات… این برای کارگر و کارفرما به مانند آن هست که با تیغی کند بخواهند ذی‌حیاتی را ذبح کنند!
به گمان اکثر کارشناسان دردمند؛ سازمان تامین اجتماعی، با ارزش‌ترین داراییِ بینِ نسلی طبقه کارگر است؛ “از سال ۵۴ که این سازمان تاسیس شده تا امروز، همیشه دولت‌ها نگاه آمرانه و مداخله‌ای به سازمان داشته‌اند؛ از میان برداشتن شورایعالی تامین اجتماعی، ادغام آن در مجموعه وزارت کار و رفاه و مدیریت کاملاً دولتی، شواهد روشنی از استیلای نگاه آمرانه هستند؛ حالا در این بزنگاه تاریخی که به اعتقاد تمام کارشناسان امر، حال سازمان اصلاً خوب نیست، نپرداختن بدهی‌ها و جلوگیری از تادیه مطالبات قانونی، می‌تواند اوضاع را بدتر کند و سازمان را به بن‌بست اجرایی بکشاند؛ تعمیق بحران، تنها دستاورد این طرح‌هاست و جالب اینجاست که دولت قصد دارد بارِ حل بحران را با افزایش دو ساله سن و سابقه بازنشستگی، بازهم بر دوش کارگران بیندازد؛ سوال اینجاست که چرا همیشه کارگران جورکش بحران‌ها هستند؟ و این که آیا می‌خواهند با ایجاد موج مصنوعیِ بازنشستگیِ پیش از موعد، بازهم سنگینیِ مضاعف بر شانه‌های نحیف تامین اجتماعی تحمیل کنند؟!”
