یادداشت هفته، ارتباط امروز– لوییس هاین سال ۱۸۴۷ در آمریکا به دنیا آمد. وی یکی از شناخته شده‌ترین عکاس‌های مستند جهان است که با کمک هنر خود توجه مردم را به مشکلات وناراحتی‌های اجتماع جلب کرد.
هاین در دانشگاههای شیکاگو، کلمبیا و نیویورک رشته جامعه‌شناسی خواند و در نیویورک به تدریس پرداخت و در آن‌جا شاگردانش را به عکاسی تشویق می‌کرد.
هاین در ابتدا تلاش کرد تا رنج‌های مهاجرانی که به آمریکا آمده بودند و در آن زمان در ایلیس آیلند اقامت داشتند را به تصویر بکشد.
در ۱۹۰۸ کمیته ملی برای کودکان کار او را استخدام کرد تا درباره وضعیت نامناسب این کودکان در آمریکا تحقیقات بیشتری بکند.
هاین به نیمه شرقی آمریکا سفر کرد و عکس‌های تکان دهنده زیادی از شرایط اسف بار بهره کشی از کودکانی که در زاغه‌ها مجبور به زندگی بودند، گرفت.
اگرچه همیشه در این راه با خطرهای زیادی رو به رو بود اما هیچ‌گاه از به تصویر کشیدن زشتی‌های جامعه به امید تغییر آن، دست برنداشت.
عکس دختر ریسنده در کارخانه نخ که هاین در سال ۱۹۰۸ گرفت؛ یکی از آثار به یاد ماندنی لوییس هاین است و از آن می‌توان به عنوان یکی از تاثیرگذارترین عکس‌های قرن بیستم نام برد. بین سال‌های ۱۹۱۰ تا ۱۹۲۰ عکس از عوامل موثر درتصویب قانون علیه بهره‌کشی از کودکان و کم شدن تعداد کودکان کار بود.
با توجه به فناوری عکاسی در آن زمان رنگ عکس سیاه و سفید است که ناخواسته به طور طعنه آمیزی با حال و هوایی که عکاس می‌خواهد به نمایش بگذارد هم‌خوانی دارد. نام دختر بچه درون عکس سایدی فایفر است.
در این‌جا، عکاس تلاش کرده است تا دید وسیعی از محیط اسف بار و کسل کننده‌ای که کودک در آن مجبور به کار است را به نمایش بگذارد. برای همین عکس را کمی با فاصله از فرد گرفته است. در موقع گرفتن این عکس، قد سایدی ۴۸ اینچ یعنی کمی بیش‌تر از ۱۲۰ سانتی متر بود. اتاق غرق در نور است ولی دختر پشت به آن ایستاده و بر صورتش سایه افتاده است. صورتی که ماتم زده و خالی از شور و هیجان زمان کودکی است. وقتی که هاین از او پرسید که چند سال دارد، سایدی جواب داد که درست نمی‌داند ولی این را می‌داند که جوان‌تر از آن است که در کارخانه مشغول به کار باشد.
در آن دوران کارخانه‌ها به استخدام کودکان تمایل داشتند. زیرا آن‌ها درشغل‌هایی که نیازمند تخصص خاصی نیست با دستمزدی پایین‌تر از بزرگسالان کار می‌کردند و با دستان کوچک‌شان بهتر می‌توانستند با ابزارهای کوچک کار کنند. در دورانی که کودکان بخشی از اقتصاد خانواده تلقی می‌شدند و به طور جمعی یک راه‌حل آسان برای پیش‌برد کار با هزینه ارزان به حساب می‌آمدند. هاین در این‌جا تنها از سایدی عکس گرفته است. در این عکس کودک یک فرد است. هاین به فردیت او اصرار دارد. سایدی در این عکس برخلاف دید بی‌رحمانه دنیای کار در آن زمان، یک ابزار ارزان برای چرخاندن چرخ کارخانه نیست بلکه دختری است که جامعه کودکی گمشده‌ای را به او بدهکار است.
انتهای پیام/ همه گل دریاپیما
