عباس محبی از هنرمندان قدیمی تلویزیون و رادیو در گفت و گویی با ایسنا از علاقه‌اش به رادیو، کاستی های تلویزیون، حضورش در سریال «آزادی مشروط» مسعود ده نمکی و همچنین آرزوهایش برای کشور و مردم می گوید.
وی که بیشتر او را با کاراکتر «جانعلی» می شناسیم، پس از سالها دوری از تلویزیون، حالا با سریال «آزادی مشروط» مسعود ده نمکی به تلویزیون بازگشته اما خودش چندان از این بازگشت رضایت ندارد و فکر می کند به تکرار افتاده است.او می گوید: سریال «آزادی مشروط» علیرغم حضور هنرمندان به نام و همکاری مسعود ده نمکی به عنوان کارگردان، ریتم چندان قوی ندارد و از طرفی با بدشانسی مواجه شد.
طنز پشت دوربین «آزادی مشروط» قوی تر بود
محبی صحبتش را اینگونه ادامه می دهد: به هر حال هر بازیگری وقتی مقابل دوربین فیلم یا سریالی می رود، انتظار می رود آن کار برایش بهره ای داشته باشد. ما در این کار راه خیلی طولانی را طی کردیم و حاصل ۵۰ سال زندگی‌مان را مقابل دوربین بردیم و بعد از سال ها دوری از تلویزیون و سکوت آمدیم اما انگار متاسفانه خیلی جواب نداد. به نظرم «آزادی مشروط» ریتم خیلی قوی نداشت؛ البته با دوستانی که سرِ کار بودیم مکررا این واهمه را داشتیم که شاید سریال چندان مورد استقبال قرار نگیرد وقتی هم که شرایط کشور چنین شد، واقعا سریال با بدشانسی مواجه شد. به نظرم طنز پشت دوربین «آزادی مشروط» قوی تر از مقابل دوربین است. هر بازیگری دوست دارد در هر کاری به گونه‌ای حضور داشته باشد که چیزی به او اضافه شود اما در سریال «آزادی مشروط»، من، عباس محبی همان کاراکترهای سابقم را داشتم؛ بنابراین از خودم خیلی راضی نبودم و دوست نداشتم به تکرار بیفتم. بعد از سال ها سکوت جالب نبود خودم را تکرار کنم به هر حال کاری بود که آمدیم، بازی کردیم و تمام شد.
این بازیگر پیشکسوت سپس در پاسخ به اینکه چه نمره ای به سریال «آزادی مشروط» می دهید؟ اظهار می کند: با آقای ده نمکی عزیز رفاقت دیرینه دارم و برایم محترم هستند اما من از ۱۰۰ به این سریال نمره ۵۰ می دهم.
در رادیو همچنان سخت مشغولم
عباس محبی نویسنده برنامه های رادیو درباره کارهای جدیدش در تلویزیون و رادیو هم اعلام می کند: در تلویزیون اخیراً برای سریالی دعوت شدم اما در بحث مالی پروژه خیلی ناشایست با من برخورد شد و قبول نکردم. اما در رادیو همچنان سخت مشغولم و در سه شبکه رادیویی صبا، فرهنگ و ایران حضور دارم و راضی ام؛ چون خودم نویسنده ام و می دانم چه می کنم. با حضورم در رادیو راضی ترم تا اینکه بروم در تلویزیون و بلاتکلیف بمانم. همیشه رادیو را بیشتر دوست داشتم؛ البته تلویزیون هم جایگاه خودش را دارد ولی در تلویزیون آنچه که شما می خواهید خیلی تدارکات می خواهد. به عنوان مثال همین مکالمه بین من و شما یک کار رادیویی است که اگر روی آنتن برود همه گوش می کنند و دکوپاژ و صحنه آرایی با خود شنونده است و برداشت های ذهنی خودشان را دارند اما در تلویزیون به شکل تصویری، باید روی آنها کار شود، در نتیجه اگر در تلویزیون پارامترهایی که برای یک کار ساده لازم است، مهیا نشود کار به شدت افت می کند.
می اظهار امیدواری می کند که کیفیت در همه زمینه‌ها بر کمیت غالب شود و آنهایی که لیاقت هر مسئولیت و جایگاهی را دارند در جایگاه خودشان قرار بگیرند و آنها که می‌توانند به مملکت خدمت کنند بیش از پیش به آنها بها داده شود. از طرفی هم آنها که می دانند خیلی در کارشان موفق نبودند لُنگ را برای آنهایی که موفق تر بودند بیندازند و کار را به آنهایی بسپارند که بهتر بلدند. در همه موقعیت ها چه هنری، اقتصادی، سیاست و … در همه جا اگر کار دست کاردان باشد همه چیز درست می شود.
انتهای پیام/
