سیلویو برلوسکونی بیش از هر سیاستمدار دیگری در سه دهه اخیر بر فرهنگ سیاسی ایتالیا تأثیر گذاشت و بهلحاظ منش او را نماد نکبت جامعه ایتالیا دانستهاند.
برلوسکونی مجموعاً سه هزار و ۳۳۶ روز در رأس دولت ایتالیا بود؛ بیش از هر نخستوزیر دیگر این کشور در دوران پس از جنگ جهانی دوم. او تنها نخستوزیری هم بود که در فاصله ۲۰۰۱ تا ۲۰۰۶ یک دوره پارلمانی کامل را در رأس دولت ماند و دولتش بهلحاظ دوام شباهتی با دولتهای ناپایدار بعد از جنگ نداشت. خودش مدعی بود که بهترین نخستوزیر ۱۵۰ سال اخیر ایتالیا بوده است.
خودمحوری و خودستایی او ازجمله در این بروز داشت که به «بهترینها» شناخته شود. در دورهای «ثروتمندترین مرد ایتالیا» شد و تیمی که مدتی صاحبش بود، یعنی آ ث میلان، پنج بار قهرمان لیگ قهرمانان اروپا و جام باشگاههای اروپا شد.
در اوایل دهه ۱۹۹۰ که حزب دموکرات مسیحی و سوسیالیستهای ایتالیا به بحران و فروپاشی دچار شده بودند، او با یک دستگاه رسانهای پرقدرت و با تأسیس حزب «فورزا ایتالیا» پا به میدان سیاست گذاشت و کوشید خلأ ناشی از فقدان آن احزاب را پر کند. قدرت مالیاش را هم پشت فعالیت سیاسیاش قرار داد و برای حزبش سرود ساخت و با شعارهای پوپولیستی راه خود را به سوی اوج گشود.
برلوسکونی در جمع بازیکنان آث میلان، ۱۹۸۸
در جوانی جاروی برقی میفروخت و در کار تولید برنامهها و نمایشهای سرگرمی بود و بعدتر به ساختوساز پا گذاشت و شبکهای رسانهای تأسیس کرد و در زمرهٔ صاحبان اصلی ثروت در ایتالیا درآمد.
همان زمانِ ورودش به سیاست هم دارای پروندهٔ قضایی بود و شاید این ورود هم عامدانه برای دورزدن احکام قضایی صورت گرفت. معتمدانش هم اذعان کردهاند که اگر پای مصونیت سیاسی به میان نمیآمد، او یا سر از زندان درمیآورد یا «فراری میشد و زیر پلها پنهان میشد».
در دورهٔ نخستوزیری و فعالیت سیاسیاش هم چندین و چند پروندهٔ گشوده داشت، با این همه، ایتالیاییها از رأیدادن به او ابایی نداشتند و مجموعاً سه بار نخستوزیرش کردند. این تمایل بخش بزرگی از ایتالیاییها به برلوسکونی و انتخاب او موضوع بحثهای فراوانی در مورد خلقوخو و فرهنگ سیاسی و اجتماعی ایتالیا در دوران معاصر بوده است.
ورود برلوسکونیِ غیرسیاسی به عرصهٔ سیاست و تصدی نخستوزیری ایتالیا بیش از پیش زمینهساز قطبیشدن سیاسی جامعه شد. او بود که تابوی همکاری با احزاب راست افراطی و نئوفاشیست را شکست و آنها را در دولت خود ادغام کرد.
تبلیغش برای جلب مردم این بود که کشور را بهصورت شرکت سهامی اداره خواهد کرد و اعضای جامعه هم همگی سهامدار این شرکت باشند. در عمل اما کشور را همچون شرکت شخصی خود میدید و در حکمرانیاش هم سود شخصی و عرضهٔ خویشتن را محوریت میداد. این رویکرد و نوع حکمرانی دولتش نهایتاً ورشکستگی ایتالیا را بهدنبال آورد و کشور را بهلحاظ سیاسی فلج کرد. کار به جایی رسید که جرجیو ناپولیتانو، رئیسجمهور وقت ایتالیا، سال ۲۰۱۱ مجبور شد برلوسکونی را که دارای پروندههای مختلف قضایی بود، برکنار کند.
بررسی این پروندهها هم نهایتاً به چند سال ممنوعیت تصدی پستهای مهم سیاسی، اخراج از مجلس سنا، مصادرهٔ پاسپورت و نهایتاً انجام فعالیت خیرخواهانه در یک خانهٔ بیماران مبتلا به زوال عقل منجر شد؛ احکامی که بعد از مدتی دوباره یا غروبشان فرا میرسید یا لغو میشدند.
ولادیمیر پوتین و سیلویو برلوسکونی، کریمه، ۲۰۱۵
برلوسکونی ۲۶ سپتامبر ۱۹۳۹ در میلان متولد شد. پدرش کارمند بانک و مادرش منشی بود. او در دهه هفتاد میلادی اولین موفقیتهای اقتصادی را کسب کرد، در دهه هشتاد به شهرت رسید و در دهه ۹۰ وارد عرصه سیاست ایتالیا شد. وی در دوران کودکی نمایشهای عروسکی برپا میکرد و از این راه پول درمیآورد. در دوران دبیرستان در ازای دریافت پول از همکلاسیهایش تکالیفشان را انجام میداد. در دوران تحصیل دانشگاهی در رشته حقوق از طریق شغلهایی نظیر فروش جاروبرقی و یا خواندن ترانههای عاشقانه فرانسوی در کشتیهای تفریحی پول درمیآورد.
محوطهٔ اقامتگاه سیلویو برلوسکونی در نزدیکی میلان، دوشنبه ۲۲ خرداد ۱۴۰۲
برلوسکونی رکورد طولانیترین دوره احراز مقام نخستوزیری در ایتالیا را از خود بهجا گذاشت. او در سه دوره، از سال ۹۴ تا ۹۵، از سال ۲۰۰۱ تا ۲۰۰۶، و از سال ۲۰۰۸ تا ۲۰۱۱ نخستوزیر بود. وی در سال ۲۰۱۱ در اوج بحران ناشی از بدهیهای سنگین دولت ایتالیا که ثبات اقتصادی حوزه یورو را به خطر انداخته بود، با بیآبرویی مجبور به استعفا شد. او در همین زمان بهاتهام فرار مالیاتی تحت محاکمه قرار گرفت.
او در سال ۲۰۱۳ به جرم کلاهبرداری مالیاتیِ چندين میلیون یورویی محکوم، از پارلمان اخراج و به مدت پنج سال از عهدهداری مقامهای سیاسی منع شد. با این همه، او به زندان محکوم نشد و حکم او به ۱۰ ماه کار در خدمات اجتماعی تقلیل یافت.
انتهای پیام/ منبع گوگل و اسوشیتدپرس